Zanieczyszczenia spirytusu oznacza się, jak wiadomo, ogólnie nazwą „fuzlu”. Głównym, a ze względu na smak i zapach najbardziej nieprzyjemnym składnikiem fuzlu jest alkohol amylowy. Pierwszy raz wydzielił to zanieczyszczenie ze spirytusu sławny chemik szwedzki Scheele w r. 1785. Jego notatka o tem odkryciu jest krótka; opiewa ona następująco: „Obserwujemy słabą wódkę żytniową przy wielkim mrozie; spostrzeżemy wtedy, że kolor jej jest biały: u niektórych opada wtedy na dno naczynia biały osad. Jeżeli osad oddzielimy od wódki i następnie go w srebrnej łyżce nad płomieniem ogrzejemy, stopi on się jak tłuszcz. Olej ten ma wstrętny zapach. Jeżeli go rozpuścimy w francuskiej wódce, wtedy przybiera ona ten sam smak, co wódka żytnia. Z tego wnoszę, że olej ten jest właściwą przyczyną wstrętnego smaku żytniówki.”
W rok później t.j. w r. 1786 pisał o fuzlu Dr. Westendorf, fizyk okręgowy w Güstrow w Prusiech. Z jego doniesienia wynika, że on był pierwszym, który fuzel wykrył, jakkolwiek odkrycie to ogłosił później aniżeli Scheele. Westendorf wydzielił fuzel nie przez wymrożenie, lecz przez destylację. Badacz ten umiał już rozróżniać fuzel z żytniówki od fuzlu, otrzymywanego z koniaku.
Wzięte z
Alembicus 