O fuzlu

Tagi

"Gorzelnik", fuzle, oczyszczanie spirytusu i wódki, Scheele, Westendorf, żytniówka

Zanieczyszczenia spirytusu oznacza się, jak wiadomo, ogólnie nazwą „fuzlu”. Głównym, a ze względu na smak i zapach najbardziej nieprzyjemnym składnikiem fuzlu jest alkohol amylowy. Pierwszy raz wydzielił to zanieczyszczenie ze spirytusu sławny chemik szwedzki Scheele w r. 1785. Jego notatka o tem odkryciu jest krótka; opiewa ona następująco: „Obserwujemy słabą wódkę żytniową przy wielkim mrozie; spostrzeżemy wtedy, że kolor jej jest biały: u niektórych opada wtedy na dno naczynia biały osad. Jeżeli osad oddzielimy od wódki i następnie go w srebrnej łyżce nad płomieniem ogrzejemy, stopi on się jak tłuszcz. Olej ten ma wstrętny zapach. Jeżeli go rozpuścimy w francuskiej wódce, wtedy przybiera ona ten sam smak, co wódka żytnia. Z tego wnoszę, że olej ten jest właściwą przyczyną wstrętnego smaku żytniówki.”

W rok później t.j. w r. 1786 pisał o fuzlu Dr. Westendorf, fizyk okręgowy w Güstrow w Prusiech. Z jego doniesienia wynika, że on był pierwszym, który fuzel wykrył, jakkolwiek odkrycie to ogłosił później aniżeli Scheele. Westendorf wydzielił fuzel nie przez wymrożenie, lecz przez destylację. Badacz ten umiał już rozróżniać fuzel z żytniówki od fuzlu, otrzymywanego z koniaku.

Wzięte z

O oczyszczaniu wódek węglem

Tagi

"Gorzelnik", oczyszczanie spirytusu i wódki

We wszystkich podręcznikach, które omawiają własność węgla oczyszczania spirytusu, przytacza się fakt o tej własności jako rzecz znaną nie mówiąc nic o tem, kto był pierwszym odkrywcą tych własności węgla.

Pierwszy raz, zdaje się, odkrył tę własność węgla aptekarz Łowicz czy Lowitz w Petersburgu w r. 1785, przy sposobności swej pracy nad oczyszczaniem kwasu winowego. W kilka lat później próbował on oczyszczać węglem ocet winny i odkrył też, że miód daje się także odbarwić za pomocą tego środka.

Wielkiej doniosłości było jego odkrycie, że „w cukrowniach po krystalizacji cukru pozostający brunatny syrop, można odbarwić zupełnie i nadać mu czysty smak cukrowy, jeżeli go się rozwodni i z węglem zmiesza”. Odkrycie to, które wnet znalazło praktyczne zastosowanie w cukrowniach wyrabiających cukier z buraków, przyczyniło się ogromnie do wzrostu przemysłu cukrowniczego w Europie.

Wódkę żytnią filtrował Lowitz przez miał węglowy, przyczem zauważył. że odpływający płyn był czystszy aniżeli pierwotny; a i przy oczyszczaniu odfermentowanego zacieru i następnej destylacji otrzymywał wynalazca znakomite rezultaty. Później odkrył on, że już przez samo wykłócanie żytniówki z miałem węglowym bez późniejszej destylacji otrzymywała ona znacznie przyjemniejszy smak.

Wzięte z „Przyczynek do historyi rafinacyi spirytusu” („Gorzelnik”, rocznik XII, nr 1, 1899 r., Lwów).